بررسی مقادیر فلزات آهن، سرب و کروم در عضله میگوی سفید هندی (Fenneropenaeus indicus) جاسک و تنگه هرمز

فلزات سنگین به‌راحتی می‌توانند باعث آلودگی زیست محیطی آبزیان به‌خصوص میگوها شوند که یکی از ارزشمندترین منابع در زنجیره غذایی انسان‌ها محسوب می‌شوند. هدف از این مطالعه، بررسی غلظت فلزات سنگین (آهن، سرب و کروم) بافت عضله میگوی هندی (Fenneropenaeus indicus) در جاسک و تنگه هرمز و مقایسه آن‌ها با استانداردهای جهانی می‌باشد. تعداد 60 نمونه میگوی هندی از صید روزانه صیادان جاسک و تنگه هرمز در آبان ماه 1394 تهیه شدند. پس از شست و شو، بافت خوراکی میگو جداسازی و در آون در دمای 65 درجه سانتی‌گراد به‌مدت 74 ساعت خشک گردید. و پس از انجام عملیات هضم اسیدی، غلظت فلزات سنگین نمونه‌ها به‌وسیله دستگاه جذب اتمی اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین غلظت فلزات آهن و سرب و کروم بافت عضله میگو در جاسک و تنگه هرمز وجود داشت (05/0>P). بیشترین غلظت کروم و سرب به‌ترتیب 07/0± 82/0 و 08/0±14/0 میلی‌گرم در کیلوگرم وزن خشک در جاسک و بیشترین غلظت آهن (45/0± 29/6 میلی‌گرم در کیلوگرم وزن خشک) در تنگه هرمز مشاهده شد. نتیجه این بررسی نشان داد که غلظت فلزات سنگین آهن، کروم و سرب (به استثنای کروم در جاسک) در عضله میگو از استاندارد‌های گزارش شده توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) کمتر بوده و نگران کننده نمی‌باشد. هر چند میانگین غلظت کروم در عضله میگوی بندر جاسک از حداکثر مجاز برای مصارف انسانی بالاتر بوده و نیاز به بررسی و حساسیت بیشتری دارد.